Yorgunum, Bir bira içip gideceğim

Kemal Sunal için ‘’ ağlamayı unutturan adam ’’ derlerdi. Hakikaten de öyle değil miydi?
Öyle bir insandı ki hüzünlenmek bir yana tebessümler bir aksesuar olurdu yurdum insanlarına. Lakin göçüp gitmesiyle bu dünyadan sanki tebessümleri de kahkahaları da yanında götürdü. Gülmez olduk, gülmeyi unuttuk adeta. Onu arar olduk, anlamını arayan imgeler gibi. Hüzünler sardı etrafımızı, uçsuz bucaksız bir sis misali.

Çağımız şair ve yazarları da bu hüzünlerden esinlenmiş olacak ki son çıkan eserlere bakıldığında adeta gülmeyi unutturan cinsten. Ağır melankolik bir havanın esiri olmuş bu eserler, okuyucunun da ruh haline yansıyor. Şayet okuyucunun da bu durumdan şikayetçi olduğu söylenemez.

Geçenlerde elime geçen bir esere değineceğim. Şakir Doğan’ ın ‘’ Yorgunum, Bir Bira İçip Gideceğim’’ adlı eseri. Cinius Yayınları’ ndan çıkmasından dolayı fazla özen göstermeden deyim yerindeyse üstün körü bir şekilde okudum. Öncelikle bir çok yerler de yazıları çıkmış olan yazarın böyle bir yayınevini seçmesine çok şaşırmıştım. Kendi tercihidir diyerek üzerinde durmadım. Öykülerini okudukça hayatta sürekli başımıza gelen fakat bir süre sonra unuttuğumuz acılarımızı, tekrardan hatırlatan unutmamamızı sağlayarak adeta gülmeyi unutturuyor bize. Ayrıca bazı insanların çok zor atlattıkları hadiselerini tekrardan yaşatarak melankolik bir yaşama sürüklüyor okuyucuları. Çoğu okuyucunun tam isteyeceği cinsten. Gençlere de arada mesaj vermeyi unutmayan öykülerinde epeyce kullandığı betimlemeler sayesinde hafif bir Mario Levi esintisi yaşatıyor insana. Betimlemelerin verdiği ayrıntıyla melankolik havanın derinlerine inerek kendine okur kitlesi yaratmaya çalıştığı aşikardır.

Cinius Yayınları’ ndan alabileceğiniz en düzgün kitaplar arasına giren eser, melankolik ruh hali içine girmek isteyen ve okumayı fazla sevmeyenler için ideal gibi gözüküyor. Oldukça rahat okuna bilen ve akıcı anlatımıyla günümüz okur kitlelerinin gözünden kaçmayacağını sanıyorum.